MY UGLY FEET PART I

Lange tijd dacht ik dat niemand ze ooit zag

mijn voeten, that is

Ik ging er zo'n beetje van uit dat dat iets was waar je niet naar keek,

wegens gewoon niet interessant

Wanneer ik er nu op terugkijk moet die periode in mijn leven zoiets geweest zijn als het leven voor de zondeval in het Aards paradijs.
De jaren waarin de Adams en Eva's van deze wereld er geen graten in zagen om in hun nakie door het leven te huppelen

En toen, zo ineens, veranderde alles.
Niet dat er enige zondeval met mijn voeten gemoeid was, het gebeurde gewoon, zonder echte aanleiding.
Of het moest die ene vriend geweest zijn die me vertelde dat zijn blind date wel iets had, maar vooral erg lelijke voeten.
Soit, ineens was het er dus, het besef dat menselijke voeten schaamte kunnen opwekken en dat de perfecte voet mij ook niet gegund was, verre van.
Was er tot dan bij de eerste zonnestralen vooral afwachtende gêne geweest om het witte, lillende wintervlees te tonen aan de goegemeente, dan kwamen daar plots die rare onderdelen bij.
Sandalen en slippers kregen van de ene op de andere dag het psychologische statuut van de G-strings en bij de te starre blikken in de richting van mijn hamerteen bereidde ik me al voor op de eeuwig terugkerende vraag:

'Waarom zit er geen nagellak op je tweede teen?'
En zuchtte ik even voor ik krijste: 'Maar kijk dan toch! Die lak zit er wel op, mijn teen is gewoon krom en wat jij denkt dat mijn nagel is, is gewoon mijn tweede kootje, en nee daar zit geen lak op!'
Een paar keer heb ik mezelf moeten bedwingen om het kootje zelf niet te beschilderen met een nagelvormige drup nagellak, 

maar omdat dat hele project me bij nader inzien toch iets te veel deed denken aan overgrootoma's die hun wenkbrauwen vervangen door een stift, borg ik het maar wijselijk op.
Intussen ben ik een fase verder en ben ik het hele voeten- tenen gedoe gaan beschouwen als het slapstickje dat elke mens in huis heeft.

Als aangebouwd grapje aan het mensenlijf
Punt.